Değiniler

Cellat 2

Ömer Doğru

8221. Gösterim
Milli Gazete, Sanat, 15 Eylül 1978

Kentin konumu insanları hastalıklı yapmaktadır. Çağın olumsuz şartlarından zaten etkilenen insan, bir de kentin olumsuz konumundan etkilenmektedir. Kent insanları hem fiziksel yönden hem de manevi yönden, zihinsel yönden hasta yapmaktadır. Nuri Pakdil şöyle diyor “xBir Yazarın Notları”nda (Edebiyat, Ağustos 1978): “Ankara’da soyut insan sevgisi de olanaksız gibi görünüyor bana: çünkü, insanın içinden, tüm coşkularını alıp, geriye bir posa bırakıyor Ankara.”, “küçülüyor insan Ankara’da”. Selçuk Baran’ın “Mısırlar” öyküsündeki Kenan da hırçın biri olup çıkmıştır. Kenan alıntıladığım sözlerini söylerken masaya bir yumruk indirir.

Çocuklar mızmızlanırlarsa, ağlarlarsa onları susturmak için yüzüne kara çalınmış biri ya da yüzüne kara örtü almış biri çıkarılır karşılarına. Çocuk ürküp sesini keser, susar. Ankara, bir öcü çocuklar için. (Büyükler için de canavar). Nasıl olur, nasıl oluşur bu insanda sevgi, düşünelim. “ANKARA KARA KARA BİR ÇADIR” diyor Nuri Pakdil de “xBir Yazarın Notları’nda. Bir yerinde de şöyle diyor aynı Notlar”ın: “gece, ağır ağır olsa alışılır, ama birden bastırır Ankara’da: bu, akşam karanlığı değil, bir giz’in hışmıdır + “uğursuzluk” suçsuz insanların üstüne bir kez çökmüştür = türlü renklerdeki cadılardır bunlar”, “Ankara ile güneş arasında bir kesişme var + kopma = UÇURUM.”

İnsanın içini kurutan bir canavar bu kent, insanın özsuyunu emen.

İnsanda güzellik kavramı, iyilik kavramı, güzelliği, iyiliği göre göre oluşur biraz da. Sürekli olarak kirin içinde yaşayan, sürekli olarak bir karabasanın altında yaşayan insan ne denli güçlü olursa olsun bir olumsuzluğa bulaşmaktan çoğu kez kurtaramaz kendini. Yavaş yavaş, içinde taşıdığı erdemler, çevresini kuşatmış olumsuzluklarla kaynaşmaya başlar. Bu, insanın ayağının kaymaya başlamasıdır. Ayağımızı temiz toprağa sağlam basmalıyız.

Olumsuzluğun simgesi bu kent.